انصافانه‌س؟!
والا یه زمانی بود ما همش حرف میزدیم بلد نبودیم چجوری بنویسیمشون. الان بلدیم چجوری بنویسیمشون منتها نمیاد لامصب، نمیاد!
هستم، هستی! :)
برقرار باشی و سبز
گل من تازه بمون
نفسم پیشکش تو
جای من زنده بمون
باغ دل بی تو خزون
موندنی باش مهربون
تو که از خود منی
منو از خودت بدون
غزل و قافیه بی تو
همه رنگ انتظاره
این همه شعر و ترانه
همه بی عطر و بهاره
موندنی باشی همیشه
لبِ پاییز و نبوسی
نشه پرپر شی عزیزم
مهربون گلم نپوسی
خیلیم ملوان زبل‌وار!
حدس بزنین کسی که نمیتونست چهل تا درازنشست رو تا پارسال بزنه، الان چطوری تونسته چهل و پنج تا رو بدون عوارض قبلی و بعدی بزنه؟ 
جوابش فقط میتونه یه کلمه باشه:
"کاکائو"
برای آیندگان_5
میدونی بدترین چیز تو دنیا چیه؟ دروغ؟ خیانت؟ سه گرفتن تو درس هندسه؟ یا از دست دادن رفیقت؟ اشتباه گفتن بهت! گرفتنِ باورت بدترین چیزیه که میتونی تو این دنیا پیداش کنی! یه زمانی هست که تو کم کم یه باوری رو از دست میدی. مثلا باور به این که یه دنیایی هست اون بیرون بالای ابرا و بالاخره یه روز میرسی بهش که بهت توصیه میکنم اینارَم از دست ندی منتها بدون که اینارو خودت از دست میدی. کسی مسئول نیست واسه از بین رفتن این باورت!
ولی...ولی...گرفتن باورت...
Trying hard to forget!
چرا الان دارم سعی می کنم نشون بدم که واسم مهم نیست درحالی که هست؟ چرا دارم سعی می کنم با دیدن فیلم کمدی و هی بلندتر خندیدن یادم بره؟ چرا میخوام اونقد حرف بزنم بلکه یادم بره؟ چرا دارم سعی می کنم بنویسم بلکه یادم بره؟ چرا هیچکس نیس من باهاش حرف بزنم بلکه یادم بره؟ چرا یادم نمیره؟
واسه کوچولوی درونتون!
آن حضرت بعد از شنیدن آلبوم اتوبوس قرمز دور اتاق چرخیده و بلند بلند میخواند:
دودو اسکاچی
آنی مانی کَـــلــــــاچـــــــــی
آن مان نباران
دودو اسکاچی
آنی مانی مانی مانی مانی مانی کَلاچی
خیلی باحالن اینا! 
به شدت پیشنهاد میشه!
مثلا بیاین خطرناک بشیم!
لعنتیا! لعنتیا!
همشون مینویسن منتها فقط بعضیاشون...فقط بعضیاشون میتونن تا اون اعماق روحتو بهت نشون بدن. دست بذارن رو کشف نشده ها! چیزایی از خودتو بهت نشون بدن که خودتم تا حالا ندیده بودی. این نویسنده های لعنتی...اینا!
یه لحظه کتاب تو دستته و لحظه ی بعد دیگه فقط کلمه های کتاب نیستن که می خونی، که می بینی! مثل این که تونسته باشی از بین یه مشت کلمه ی چاپ شده رد بشی و برسی به اونطرف همه ی این داستانا! اونجایی که خودتم نمی فهمی کِی صفحه های کتابو ورق میزنی، کِی دستات میلرزه واسه ورق زدن صفحه ها، واسه دیدن چیزی که صفحه ی بعد واست به ارمغان میاره.
نویسنده ها خوب بلدن. بلدن چجوری بین کلمه هاشون تا سرحد مرگ بترسوننت، چجوری همزمان خوشحال و ناراحتت کنن. بلدن چجوری همه چیزو منطقی جلوه بدن انگار که از اول همه چیز همین جوری پیش میرفته و اصلا "هی! توی احمق چه حرفی از منطق و علم و قانون داری؟"
همیشه فکر میکردم آدمایی که خیلی میدونن خطرناکن و منطقا فکر میکردم این دونستن با خوندن به دست میاد. هرچقدر بتونی بیش تر کتاب بخونی و سعی کنی بیش تر از دنیا سر دربیاری، میتونی یه چیزی بیش تر از آدمای دور و برت بدونی ولی چندوقتی میشه که فهمیدم. که خطرناکن آدمایی که میدونن، که میخونن منتها آدمایی که میتونن بنویسن خطرناک ترن!
این آدما انگار یه جورایی بلدن چه جوری کنترلت کنن و این یه کم زیادی ترسناکه!
جی کی رولینگ، دی جی مک هیل، سی اس لوئیس، ال ام مونتگمری، لمونی اسنیکت و بقیه نویسنده هایی که کتاباشون همیشه یکی از مهم ترین چیزایی بوده که من تو زندگیم به دست آوردم. مثلا هنوز ابتدایی بودم که بچه ها از این سوالای مسخره می پرسیدن که "اگه خونه آتیش گرفت و تو فقط تونستی یه چیزو با خودت ببری چیه؟" و من واقعا نمیفهمیدم چرا باید جواب بدم وقتی جواب معلومه! من منتظر بودم همه ی بچه ها بگن که کتاباشونو میبرن یا حداقل یه جلد کتاب ببرن یا خودشون. اونوقت چه جوابایی میشنیدم! خیلیا اصلا کتاب نداشتن! همون وقتا بود که فهمیدم بقیه مثل من وقتی هشت سالشون بوده "هزار و یکشب" رو نخوندن و فهمیدم نباید فکر کنم خنگم که نتونستم بفهمم معنی "در پوست خود نگنجیدن" چیه!
ولی من هنوز امید دارم که مردم بخونن که بعدا یاد بگیرن بنویسن و اون وقت دنیا پر بشه از آدمای خطرناک! :D
چند روز قبل دوتا دوقلو واستاده بودن بغل ردیف کتابای هری پاتر و نارنیا و یه جورایی انگار مردد بودن. یکیشون از باباش پرسید که کدومشو انتخاب کنه و بابائه نارنیا رو واسشون انتخاب کرد. ولی من می دونستم که برمیگردن. برمیگردن و بقیه ی کتابای اونجام میخونن و شاید حتی خودشونم یاد بگیرن بنویسن!
آدما میخونن، می نویسن و دنیا جای بهتری میشه!
مطمئنم! :)