یه روزم فقط من نیستم که این کارارو می کنم!
سوار اتوبوس میشم و کارتمو از جیب سوییشرتم می کشم بیرون، بابا همیشه میگه کارتتو بذار تو جیبت، گم میشه آخر یه روز. دستگاه باقیمونده کارتو نشون میده. کولمو روی شونم جابه جا می کنم و از بین ردیفا رد میشم. روی صندلی آخر کنار پنجره می شینم و پاتریکو می بینم که از خیابون رد میشه و میره سمت سرویسش. کاپشن بنفششو پوشیده، بهش میاد!
زیرلب شروع می کنم به خوندن "یه خونه ی کوچیکِ" چاوشی. اونجاش که میگه "بین من و تو هنوز، یه ریز برف میاد، به دیدنم که میای لباس گرم بپوش" یا اونجاش که میگه "برای تشنگیام یه کم سراب بیار، که باز دوره کنم خیال دیدنتو" اتوبوس نگه میداره و وامیستم بقیه پیاده شن، بعد از پله ی آخر می پرم رو آسفالت کف خیابون.
جلوی شیشه ی مغازه ی نمیدونم چی فروشی وامیستم و مقنعمو صاف می کنم، دو دیقه دیگه دوباره کج میشه، میدونم! تو آهنگای ذهنم دنبال یه تیکه از آهنگای سینا حجازی می گردم و شروع می کنم به خوندن یکیشون که اتفاقی تو صف آهنگاش جلوتر واستاده بود. پیرمرده گوشه ی خیابون خیره میشه بهم و حتما با خودش فکر می کنه" جوونای این دوره زمونه.."
میرسم به کوچه خودمون و با چشام دنبال یه تیکه سنگ کوچیک می گردم. یکیش رو پیدا می کنم و پرتش می کنم جلوتر. سه چهارمتر جلوتر میوفته. دوباره میرسم بهش و یه ضربه دیگه بهش میزنم. میره و میره و یه جا نزدیکه که بیوفته تو یکی از گودالا ولی نمیوفته و من وسط کوچه می پرم بالا. سنگه رو تا سر پیچ کوچمون میرسونم ولی تو یه بدشانسی که ناشی از آماده نبودن ورزشکار و وضعیت خراب زمین بازیه، میوفته تو یکی از گودالا و من در اوج غرور ازش خدافظی میکنم.
میرسم به خونه و زنگ درو فشار میدم، میدونم الان مامان داره قیافمو می بینه و میگه "باز این اخم کرده پشت آیفون!" در با صدای آشناش باز میشه و طبق معمول آسانسور یه جایی غیر از پارکینگه. آینه ی آسانسور اگه میتونست حرف بزنه، منو به عنوان دلقک ساختمون معرفی می کرد. در بازه ولی زنگ درو میزنم. میدونید برای من فرقی نمی کنه کسی خونه باشه یا نه، در باز شده باشه یا نه، کلید داشته باشم یا نه؛ من همیشه عادت داشتم زنگ بزنم!
زنگ زدن و پیچیدن صداش تو خونه یه جورایی برای من حکم جاری بودن زندگی رو داره، پریدن رو آسفالت و ادا درآوردن جلوی آینه ی آسانسور ایضا!
به هرحال...
زندگی فعلا این جا جاریه! :)
