از این شاهکارها...

1984 رو خوندم. از همون موقع که تونستم چارتا کتاب درس حسابی بخونم میدونستم باید بخونمش و بالاخره رسید زمانش.

هیچی مثل این نخونده بودم قبلا. که ده صفحه بخونم و نیم ساعت فکر کنم. این کتاب مجبورت میکنه فکر کنی و واسه منی که قورت میدم همه ی کتابارو، ده روز طول کشید خوندن این کتاب. جمله به جمله، کلمه به کلمه، مجبور میشدم وایستم و فکر کنم. و خب یه جاهایی واقعا نمیتونستم ادامه بدم. حجم مطالبی که ذهنم باید تجزیه و تحلیل می کرد اونقدری زیاد میشد که نمی کشیدم و مجبور میشدم ادامه ندم. 

و تموم این مدت کورسوی امیدی داشتم که مثل بقیه کتابا، یه اتفاق خوب میوفته. یه چیزی که بتونی بهش چنگ بزنی و با خودت بگی "اینه!" و کتابو ساعت هفت و نیم صبح، بین یه عالمه سر و صدا و مسئله ی ریاضی و آدمایی که میومدن و میرفتن و میپرسیدن "چی داری میخونی؟ موضوعش چیه؟" تموم کردم و اونقدر مشتاق بودم که جواب هیچکدوم رو نمی دادم و فقط کلمه ها رو می بلعیدم برای تموم کردن کتاب. و اگرم میخواستم جوابی بهشون بدم چی باید میگفتم؟ کتاب تموم شد و کل زنگ ریاضی رو مات و مبهوت خیره مونده بودم به تخته. کلمه ها از جلوی چشمم رد میشدن، دوگانه باوری، جرم اندیشه، ناظر کبیر. و بعد از دوساعت فکر کردن مغزم داشت منفجر میشد. 

شاهکار بود. باعث میشد فکر کنی و من عاشق فکر کردنم.عاشق درست و پنجه نرم کردن با مسئله های سخت و تلاش برای فهمیدنشون. کتابای معدودی هستن که آدم بعد از خوندشون حس میکنه یه چیزی فرق کرده. الان بیش تر میفهمه، بیش تر حس میکنه و 1984 از این کتابا بود. 

از این کتابای بی نظیر...