دندونم درد میکنه.
این آدمایی که چشم امیدشون به توئه و به زبون نمیارن ولی وقتی نگاهت میکنن انگار میخوان بزنن رو شونت و بگن " تو میتونی. من مطمئنم." و باعث میشن آدم با خودش بگه "هی! تو نباید کم بیاری. میتونی ادامه بدی و باید ادامه بدی." این آدما ته نگاهشون پر از اعتماده. اعتمادی که به مرور به وجود اومده و باعث میشه باورت کنن و وجود همچین آدماییه که نمیذاره کم بیارم، که بکشم کنار و بگم "دیگه نمیتونم!"
دندونم هنوز درد میکنه.
نمیدونم چه جوریه. همیشه فکر می کردم این که میگن "اگه همیشه خوب باشی، یا اگه همیشه هرچی باشی، مردم انتظار دارن که همونو ازت ببینن و در صورتی که یه کم اینور اونور بشه این انتظارشون، تقصیر توئه و وظیفت بوده که انجامش ندادی" از همین مزخرفاتیه که هرروز میشنوی و میتونه نقض بشه هرلحظه. یه جایی تو vampire diaries الینا از دیمن میپرسه "چرا نمیذاری مردم خوبی درونتو ببینن؟ و دیمن میگه وقتی مردم خوبی ببینن، انتظار خوبی دارن و من نمیخوام زندگیمو براساس انتظارات بقیه بنا کنم." و فکر کنم این موضوع داره همین جا هم اتفاق میوفته. چرا همیشه مردم انتظار دارن من آدم خوبه داستان باشم؟ چرا باید من اونی باشم که میخنده و میبخشه و هیچ وقت هیچی بهش برنمیخوره؟ راستی چرا همه چی اینقد زود به مردم برمیخوره؟ آیا بازم یه ویژگی دیگست که من فاقدشم.
دندون دردم داره کمتر میشه.
و داشتم فکر می کردم کی همه چی اینقدر پیچیده شد؟ من از پیچیده شدن اوضاع و این که نتونم واسه بقیه توضیح بدم مشکل چیه متنفرم و جالبیش اینه که الان حتی نمیتونم واسه خودم توضیح بدم موضوع چیه. :D
دندون دردم هست هنوز ولی بهتره.
خواهر داشتن بهترین اتفاقیه که میتونه واسه آدم بیوفته. از یه جایی به بعد دیگه رفیقم نبودیم. یه چیزی بهتر از رفیق بودیم. کسی که باهام هیجان زده میشه سر بوک مارکی که قراره درست کنم، کسی که سوالای اساسی داره درباره سریالایی که باهم می بینیم و میدونین؟ من قبلا هیچ کسو نداشتم که اینجوری باهام فیلم ببینه و تا دو سه سال بعدشم بتونیم ریز به ریزشو با هم بررسی کنیم. کسی که میدونه منظوری ندارم از چیزایی که میگم و همیشه براش مهم بوده حرفایی که میزنم. و مهم تر از همه بهترین رفیقم بوده واسه روزای تنهایی و اونقدری منو میشناسه که بدونه کدوم خوشحالیم دروغیه و کدوم خوشحالیم از اون خنده های واقعی خوب داره به همراهش.
و دیگه حتی دندون دردم ندارم. :)