من در بخش هایی از زندگیم بی عرضه بوده ام، ضدحال بوده ام [شاید هنوز هم باشم!] حوصله ی عالم و آدم را سر می بردم [می برم هنوز هم!] شاید بود و نبودم به حال هیچ کس فرق نمی کرد ولی در همه ی این زمان ها من خودم بودم، یا حداقل سعی کردم خودم باشم!
تا جایی که به یاد دارم برای باحال بودن و خفن نشان دادن خودم دروغ سرهم نکرده ام، چه واقعی چه مجازی! دوره ای بود که من فکر می کردم مردم در دنیای مجازی خودشان اند ولی این ذهنیت فرو ریخت از همان وقتی که بنده به مدت یک هفته در F.A.C.E B.O.O.K فعالیت کردم و بعد از چک کردن پروفایل فامیل و دوست و همسایه و دریغ از یه ذره آشنایی، راه خودم را کج کردم و دیگر گذرم آن طرف ها نیفتاد!
من متنفرم از آدم هایی که سعی می کنند خودشان نباشند، خب من اگر جایشان بودم هردو بعدم را عوض می کردم، یعنی منظورم این است یادشان نمی رود یکهو؟!
سال قبل یکی از بچه های کلاس بود که کل حرف ما با هم سلام علیک و فوش به معلم ها بود. امسال از مدرسه رفته و به من اس ام اس می دهد به هر مناسبتی! بعد تا این جایش که اصلا جای تعجب ندارد، آن جایش تعجب آور است که اس ام اس هایش جوری نوشته می شوند که انگار دارد به دوست پسرش اس ام اس می دهد! دو سه بار خواستم بگویم که آخر کجای آن سالی که هم کلاس بودیم تو به من گفتی "عزیزم"،"گلم" که الان می گویی؟ ولی نگفتم، یعنی حوصله ی گفتن نداشتم!
خب من همیشه از این لفظ ها متنفر بودم. حالا شاید این بنده خدا هم تقصیری ندارد و تقصیر من است که نمی توانم این کلمه ها را تحمل کنم. در عمرم فقط یک بار به یک نفر گفتم گلم که آن هم داشتیم مسخره بازی می کردیم و ادا درمیاوردیم!
خب شاید باز هم زیاد حرف زدم، اخلاق مزخرفم را نشان دادم و همه را ناراحت کردم. ولی می دانید آدم تا یک جایی تحمل دارد؛ تحمل آدم هایی که هی سیم کارت عوض می کنند، در هر کوفتی که عضوند چند یوزرنیم دارند، موبایلشان را یک لحظه از خودشان جدا نمی کنند که مبادا، استغفرالله کسی ببیند که آن ها چه دوروهایی هستند!
به هرحال من خوش به حالم است که وبلاگ دارم، که این بار عصبانیتم را سر وبلاگم خالی کردم، اجازه ندادم دوباره بهم بگویند "چرا نسبت به همه چیز بدبینی؟"
بدبین؟! تا آن جایی که یادم می آید من همیشه از خوش بینی حرف زده ام، از امید، از لبخند، از شکلک های لبخندی که کشیده ام همه جا؛ از دفتر ریاضی و فیریک بگیر تا دیوار کوچه عاشق ها!
حالا ببین چه کسی دارد برای من از خوش بینی حرف می زند؟ حالا دنیای مجازی فقط یک مثال بود. آدم هایی که پشت سر معلم فوش می دهند و جلویش خم و راست می شوند، آدم هایی که...
بی خیال!