شلوار ورزشیمو پوشیده بودم، بند کفشامم بسته بودم، سرمو گذاشته بودم رو میز و زیرلبی زمزمه می کردم واسه خودم.
دستش رو گذاشت پشت سرم، یهو بلند شدم و نگاش کردم، خندید گفت "خوبی؟ " گفتم " آره، فقط خستم! " گفت "خستگی یه روز، دو روز؛ این همه روز که خستگی نمیشه!" خندیدم، گفتم " خوب میشم!" خندید، رفت عقب و نشست سرجای خودش، گفت " درست میشه، خودتو درگیر نکن! "
این آدما، اینایی که شاید ندیدیمشون هیچ وقت، شاید توجه نکردیم بهشون، اینایی که شاید اصلا نمی‌شناسیمشون، اینایی که میان میگن " درست میشه! " و یه لبخند اطمینان بخش میزنن، اینایی که باعث میشن توام فکر کنی درست میشه، توام لبخند بزنی، دیگه زیرلب زمزمه نکنی و بشی همون دیوونه ی همیشگی، حتی برای دو دقیقه!
پنی یک:
یه زمانی یه عاقلی این جا رفت و آمد میکرد!